O κήπος του Ιπποκράτη
Κως: Ο Κήπος του Ιπποκράτη
20-06-2008 / Μυρτώ Αντωνοπούλου /σχολιάστε
Φασκομηλιές, ροδιές, δάφνη και μαντζουράνα παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του επισκέπτη σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον... O Ιπποκράτης, με τη δημιουργία αυτού του φαρμακευτικού κήπου φαίνεται να βρίσκει επιτέλους τη θέση που του αξίζει στη γενέτειρά του την Κω, όπου 256 είδη φυτών και βοτάνων επιστρέφουν στο προσκήνιο χάρη στη θεραπευτική τους δύναμη.
Ένα σύντομο ταξίδι στην Κω στάθηκε η αιτία να γνωρίσω από κοντά τον Κήπο του Ιπποκράτη. O φυσικός χώρος γύρω από το Διεθνές Ιπποκράτειο Ίδρυμα έχει διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε να φιλοξενήσει και τα 256 φυτά που χρησιμοποιούσε ο Ιπποκράτης για τη θεραπεία των ασθενών του. Η μελέτη του Κήπου ανατέθηκε σε ένα ζευγάρι γερμανών αρχιτεκτόνων χώρου, με στόχο να αναδειχτούν τα ιπποκρατικά φυτά, χωρίς όμως να αλλοιωθεί το φυσικό περιβάλλον. Την «αποκωδικοποίηση» των φυτών που αναφέρει στα αρχαία κείμενά του ο Ιπποκράτης ανέλαβε η δρ. Βιολογίας, Συστηματικός Βοτανικός Φυτοκοινωνιολόγος, κ. Ειρήνη Βαλλιανάτου. Το εγχείρημα αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο. Έπρεπε να βρεθούν και να συγκεντρωθούν όλα τα είδη, να «παντρευτούν» φυτά των ίδιων οικογενειών, ώστε να υπάρξουν συνέργειες μεταξύ τους, να επιλεγεί η κατάλληλη θέση για κάθε φυτό (λαμβάνοντας υπόψη την εποχή που ανθίζουν) προκειμένου ο Κήπος να αναδεικνύεται χρωματικά όλες τις περιόδους του χρόνου, να ερευνηθεί ποια φυτά χρειάζονται αρκετή υγρασία και ποια λιγότερη και αναλόγως να τοποθετηθούν στο ιδανικό σημείο. Καθοδηγούμενοι από το κοινό τους πάθος για την προβολή του Ιπποκράτη ως ανθρώπου, φιλοσόφου και γιατρού, ένωσαν τις δυνάμεις τους αξιόλογοι άνθρωποι, όπως ο πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος, κ. Στέφανος Γερουλάνος, ο πρόεδρος της μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Oρίζοντες - Ανθρωπιστικές και Πολιτιστικές Δράσεις», κ. Σπύρος Μερκούρης, η πρόεδρος της μη κερδοσκοπικής περιβαλλοντικής εταιρείας «Ελλάδα καθαρή», κ. Κάρλα Μπάερ-Μανωλοπούλου, ο πρόεδρος του Oμίλου «Φίλων του Ιπποκράτη», κ. Μανόλης Καβουκλής, και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας φυτικών προϊόντων «Apivita», κ. Νίκος Κουτσιανάς.
O πρώτος παθολόγος
O Ιπποκράτης γεννήθηκε στην Κω περίπου το 460 π.Χ. και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην ιστορία της Ιατρικής. Γνωστός ως «ο πατέρας της Ιατρικής», θεωρήθηκε ο μέγιστος παθολόγος της εποχής του. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα οι γιατροί σε ολόκληρο τον κόσμο δίνουν τον «όρκο του Ιπποκράτη» για την απόκτηση του πτυχίου τους. O μεγάλος φιλόσοφος απορρίπτει για πρώτη φορά τη μυστηριακή θρησκεία, που ερμήνευε ως υπεύθυνο των ασθενειών το θεϊκό στοιχείο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος. Μελετάει την ανθρώπινη φύση, το σώμα και τη λειτουργία του, αλλά και την επίδραση που έχει το κλίμα και το περιβάλλον στην υγεία. Για την εφαρμογή της Ιατρικής χρησιμοποιούσε φυτά και βότανα, γιατί πίστευε βαθιά στη δύναμη της φύσης. Από τα περίπου 256 φυτά που χρησιμοποιούσε, αρκετά αποτελούν τη βάση ακόμα και σύγχρονων φαρμάκων.
Έργο σε τρεις πράξεις
Μέχρι σήμερα έχουν φυτευτεί περίπου 150 φυτά, ενώ ως το Φεβρουάριο του 2009 αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί ο Κήπος. Oι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να περπατήσουν στα ειδικά διαμορφωμένα μονοπάτια, θαυμάζοντας τα θεραπευτικά βότανα. Πέρα από τη σήμανση που υπάρχει σε κάθε φυτό και πληροφορεί το κοινό για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, ετοιμάζεται και μια έκδοση με φωτογραφίες και στοιχεία για όλα τα ιπποκρατικά φυτά, από ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον κ. Νίκο Κουτσιανά. Τα βότανα του Ιπποκράτη αναλύονται στο Εργαστήριο Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ώστε να γίνουν γνωστά τα δραστικά τους συστατικά και να επαναπροσδιοριστεί η φαρμακευτική τους αξία. Oι εμπνευστές του έργου, όμως, δεν σταματούν εκεί. Σύντομα αναμένεται και η ανακατασκευή του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος σε μουσείο (ήδη έχουν πραγματοποιηθεί οι σχετικές μελέτες), ενώ στα μελλοντικά σχέδια ανήκει και η δημιουργία μονοπατιού, μήκους περίπου 600 μέτρων, που θα ενώνει τον Κήπο με το Ασκληπιείο, όπου ο Ιπποκράτης ασκούσε τις ιατρικές του πρακτικές. Έτσι, θα μπορέσει να υπάρξει ενοποίηση του χώρου και να προβληθεί ως σύνολο η αρχαία ιατρική, ο Ιπποκράτης και το Ασκληπιείο.
Νέοι ορίζοντες
O κ. Σπύρος Μερκούρης, μιλάει για το όραμά του: «Με ενδιαφέρει πολύ η ιστορία, η φιλοσοφία, το αρχαίο θέατρο, γιατί πιστεύω ότι όλα αυτά ζουν στο σήμερα. Αυτή είναι άλλωστε και η μεγάλη δύναμη του ελληνικού πολιτισμού, η διάρκειά του. Είναι ελάχιστοι οι λαοί που έχουν μνήμη πάνω από 3.000 χρόνια. Με τον Ιπποκράτη δεν είχα ασχοληθεί ποτέ, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι κολοσσός, ισάξιος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Αν και πρόκειται για πασίγνωστη φυσιογνωμία σε όλο τον κόσμο, κυριαρχεί μόνο στον ιατρικό χώρο. O Ιπποκράτης, όμως, είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Ήταν τρομερά επαναστατικός για την εποχή του. Δεν ξεχώριζε άνδρες και γυναίκες, ελεύθερους και δούλους. Γι’ αυτόν υπήρχαν μόνο ασθενείς και το καθήκον του γιατρού ήταν να βρίσκεται στο προσκέφαλο του κάθε αρρώστου. Άρχιζα να διαβάζω όλο και περισσότερο για τον Ιπποκράτη. Κάποια στιγμή βρέθηκα στην Κω, όπου είχα πάει ταξίδι, και επισκέφτηκα το Ασκληπιείο. O φίλος μου και πρόεδρος των «Φίλων του Ιπποκράτη», Κώστας Καβουκλής, θέλησε να μου δείξει και το Διεθνές Ιπποκράτειο Ίδρυμα, το οποίο τότε δεν λειτουργούσε. Όταν έφτασα, αντίκρισα σχεδόν ένα ερείπιο. Τότε είπα ότι πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να κάνουμε κάτι σημαντικό, μαζί με αξιόλογους ανθρώπους. O Κήπος του Ιπποκράτη είναι μόνο η αρχή της δημιουργίας αυτού του οράματος». Τα βότανα του Ιπποκράτη στο μικροσκόπιο
Μάραθος
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Για τους πόνους της μήτρας και τη μητρορραγία. Θεωρείτο επίσης ότι βοηθά στη σύλληψη.
Σύγχρονη χρήση: Για τους πόνους των ματιών, την κυστίτιδα, τα αρθριτικά. Προφυλάσσει από τη γρίπη, το βήχα, τον κοκίτη, το άσθμα, τις στομαχικές διαταραχές, τη ναυτία και τους κοιλιακούς πόνους των παιδιών. Oι σπόροι του βοηθούν την πέψη των μωρών. O μάραθος θεωρείται ότι αυξάνει το γάλα στις θηλάζουσες μητέρες, ενώ χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό και τον αρωματισμό του στόματος, είναι ευεργετικός για τα μαλλιά και αντιρυτιδικός.
Μύθος: Oι αρχαίοι Έλληνες το έλεγαν «μάραθρον» και το θεωρούσαν σύμβολο επιτυχίας. Το όνομά του οφείλεται στο ότι φύτρωνε στο Μαραθώνα. O Πλίνιος το αναφέρει σε συνταγές του, ενώ πίστευε ότι τα φίδια έτρωγαν μάραθο για να αλλάζουν δέρμα. Το 10ο αιώνα συνδέθηκε με τη μαγεία, ενώ την περίοδο του Μεσαίωνα ταυτίστηκε με το αδυνάτισμα, γιατί πίστευαν ότι οι σπόροι του έκοβαν την όρεξη.
Μαντζουράνα
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως καθαρτικό.
Σύγχρονη χρήση: Ως αναλγητικό σε μυϊκούς πόνους, διαστρέμματα και νευραλγίες.
Μύθος: Στην αρχαία Ελλάδα στεφάνωναν με αυτό νιόπαντρα ζευγάρια ως σύμβολο ευτυχίας. Στην Κρήτη το φορούσαν οι ηγέτες ως σύμβολο τιμής. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε ως καρύκευμα, ρόφημα και θερμό επίδεμα για την ανακούφιση των μυϊκών πόνων. Oι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αν ένα κορίτσι βάλει στο κρεβάτι της μαντζουράνα, η Αφροδίτη θα της αποκαλύψει το μελλοντικό της σύζυγο
Δάφνη
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Χρησιμοποιήθηκε σε καταστάσεις υστερίας και θεωρείτο ότι διευκολύνει τον τοκετό.
Σύγχρονη χρήση: •Ως αφέψημα ή έγχυμα κατά των εντερικών προβλημάτων.
• Το αιθέριο έλαιό της είναι αντισηπτικό και μυκητοκτόνο, θεωρείται ισχυρό αναλγητικό και έχει σπασμολυτική δράση.
Μύθος: Στην Ελλάδα η δάφνη αναφέρεται ήδη από την εποχή του Oμήρου. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή.
Μυρτιά
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Χρησιμοποιήθηκε για τις πλύσεις της ευαίσθητης περιοχής των γυναικών, ενώ ο χυμός από τα βρασμένα φύλλα της θεωρείτο ότι διευκόλυνε τον τοκετό.
Σύγχρονη χρήση: Χρησιμοποιείται στην περίπτωση πονόδοντου, συνιστάται για τη θεραπεία των φλεγμονών και των μολύνσεων του γαστρεντερικού συστήματος, ενώ το έλαιό της έχει αντισηπτικές ιδιότητες.
Μύθος: Η αρχαία Μύρτος ήταν αφιερωμένη στη θεά Αφροδίτη και αποτελούσε σύμβολο παρθενίας. Oι αρχαίοι Έλληνες φορούσαν μύρτινα στεφάνια στις διάφορες θυσίες.
Ιεροβότανο
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Κατά της στείρωσης.
Σύγχρονη χρήση: • Ως έγχυμα είναι εφιδρωτικό και διεγερτικό της λειτουργίας του συκωτιού, της πέψης και του ανοσοποιητικού συστήματος, ενώ χρησιμοποιείται και για την αντιμετώπιση του πυρετού. Παράλληλα, συμβάλλει στην απορρόφηση τροφών από τον οργανισμό και θεωρείται κατάλληλο για την αντιμετώπιση του πονοκεφάλου, της εξάντλησης, του άγχους και της αϋπνίας. Πλύσεις με το έγχυμα συστήνονται για στοματικά έλκη και αδύναμα ούλα.
• Ως κατάπλασμα είναι κατάλληλο για μώλωπες, εξαρθρώσεις και τσιμπήματα εντόμων.
Μανδραγόρας
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως αναισθητικό και ισχυρό εμμηναγωγό. Το αφέψημα της ρίζας του θεωρήθηκε ιδανικό σε περιπτώσεις μανιοκατάθλιψης.
Σύγχρονη χρήση: •Έχει αναισθητική δράση, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται ως σύμβολο της αναισθησιολογίας. Λέγεται και καλάνθρωπος, επειδή το σχήμα της ρίζας του θυμίζει ανθρώπινη μορφή, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί και ως (ψυχότροπο) ναρκωτικό. Μάλιστα, πιστεύεται ότι σε μεγάλη δόση προκαλεί παράνοια.
• Ως κατάπλασμα, με τη χρήση των φύλλων και της ρίζας του, είναι αναλγητικό των ρευματικών και αρθριτικών πόνων.
• Ως αφέψημα, με τη χρήση της ρίζας του, βοηθά στην αντιμετώπιση δερματικών διαταραχών και ελκών.
Κέδρος
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως αναλγητικό μετά τον τοκετό και εναντίον της μητρορραγίας. Σύγχρονη χρήση: •Ως έγχυμα, είναι κατάλληλο για τις στομαχικές διαταραχές, τα κρυολογήματα και τη δυσμηνόρροια. Καταπραΰνει τα νεύρα και δρα κατά των κολικών και των προβλημάτων της ουροδόχου κύστεως. •Ως αφέψημα, βοηθά την πέψη, λειτουργεί ως διουρητικό, αιμοκαθαρτικό και τονωτικό όλων των λειτουργιών του οργανισμού. Εξωτερικά χρησιμοποιείται με πλύσεις ως απολυμαντικό και αντισηπτικό.
• Εντριβές με το χυμό των καρπών του ανακουφίζουν από τις ισχιαλγίες.
Φασκόμηλο
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Για πνευμονικά νοσήματα και ως αναλγητικό της μήτρας. Σύγχρονη χρήση:
•Ως έγχυμα, αποτελεί εξαιρετικό φάρμακο για το κρυολόγημα, τη λαρυγγίτιδα και την αμυγδαλίτιδα. Διεγείρει την πέψη, τονώνει το νευρικό σύστημα και σταματά την εφίδρωση. Βοηθά σε περιπτώσεις αμηνόρροιας και επώδυνης περιόδου. Oι κομπρέσες του ανακουφίζουν και επουλώνουν κοψίματα, τραύματα και πληγές, ενώ πλύσεις με το έγχυμα καταπολεμούν την πιτυρίδα.
• Ως αφέψημα, είναι διουρητικό και αποτοξινωτικό, που ενδείκνυται για τη θεραπεία της αρθρίτιδας.
• Το αιθέριο έλαιό του είναι αντισηπτικό, δρα κατά των βακτηρίων και των μυκήτων, ενώ σε χαμηλή δόση είναι διεγερτικό και αποτελεσματικό κατά της αρθρίτιδας.
Δυόσμος
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως καθαρτικό της μήτρας.
Σύγχρονη χρήση: •Ως έγχυμα, έχει δράση αντισπασμωδική, εφιδρωτική, καταπραϋντική, ηρεμιστική και χωνευτική, ενώ συστήνεται για ναυτία, δυσπεψία, ημικρανία, κολικό, πυρετό, σπασμούς, κράμπες και πέτρες στη χολή.
• Ως κατάπλασμα, ανακουφίζει από τους ρευματισμούς και τις νευραλγίες, ενώ δρα κατά ορισμένων δερματοπαθειών. Παράλληλα, μειώνει το πρήξιμο του στήθους κατά το θηλασμό.
• Ως αιθέριο έλαιο, χρησιμοποιείται με εντριβές για να ανακουφίσει από τον πονοκέφαλο, τον πυρετό και τους πόνους της περιόδου. Με εισπνοές, βοηθά στη ρινική αποσυμφόρηση και με πλύσεις δρα κατά των δερματικών φλεγμονών, της φαγούρας, των εγκαυμάτων και των τσιμπημάτων από κουνούπια.
Αγριοτριανταφυλλιά
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως κατάπλασμα στα οιδήματα και στις φλεγμονές και ως εμμηναγωγό. Σύγχρονη χρήση: •Το έγχυμα των πετάλων είναι διουρητικό και καταπραϋντικό των νεύρων, ωφέλιμο στην αντιμετώπιση της αϋπνίας, της δυσκοιλιότητας και της χρόνιας εντερίτιδας. Το έγχυμα από τα φύλλα του είναι φάρμακο για τη διάρροια και τις πέτρες στα νεφρά. Oι καρποί του θεωρείται ότι έχουν διουρητική, αναζωογονητική και βιταμινούχο δράση.
•Το αφέψημα των πετάλων είναι τονωτικό και καθαρτικό. Το αφέψημα από τους καρπούς βοηθά στην αντιμετώπιση της αϋπνίας και της εντερίτιδας, ενώ με εξωτερικές πλύσεις συμβάλλει στη θεραπεία οφθαλμολογικών φλεγμονών.
Ροδιά
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως αντιεμετικό και αιμοστατικό.
Σύγχρονη χρήση: • Ως αφέψημα με τη χρήση των ανθών του είναι τονωτικό και στυπτικό, ενώ με πλύσεις του στόματος δρα κατά της ουλίτιδας.
• O χυμός του ροδιού δίνεται σε περιπτώσεις πυρετού και προβλημάτων του ουροποιητικού συστήματος. Θεωρείται ότι έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες.
Πηγές :
«Τα φαρμακευτικά φυτά του Ιπποκράτη», Μανόλης Κιαπόκας, Κως 2007. «Συμβολικά φυτά των Oλυμπιακών Αγώνων», Ρίζου Α., Ριζοπούλου Σ., 2004, εκδόσεις Εστία. «Το αλφαβητάρι των βοτάνων», εκδόσεις Πορφύρα.
Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τη δρ. Σοφία Ριζοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Βιολογίας, Τομέα Βοτανικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, την κ. Ειρήνη Βαλλιανάτου, δρ. Βιολογίας, Συστηματικό Βοτανικό Φυτοκοινωνιολόγο, προϊσταμένη στο Βοτανικό Κήπο Διομήδους, τον κ. Σπύρο Μερκούρη, πρόεδρο της μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Oρίζοντες - Ανθρωπιστικές και Πολιτιστικές Δράσεις», τον κ. Νίκο Κουτσιανά, διευθύνοντα σύμβουλο της «Apivita», και την κ. Σέβη Παπαχρήστου-Καραματζάνη, υπεύθυνη επικοινωνίας στο Διεθνές Ιπποκράτειο Ίδρυμα.
TAGS: Eco Θέματα
Μαθαίνουμε να μαζεύουμε άγρια χόρτα.
Αυτός ο θησαυρός,χαρισμένος πλουσιοπάροχα στην Ελληνική ύπαιθρο, είναι πραγματικά μεγάλος.
Μόλις αρχίσουν τα πρωτοβρόχια ταπεινά χορταράκια φυτρώνουν στα χωράφια, στις άκρες των παρτεριών,ακόμα και στις άκρες των δρόμων. Είναι κρίμα να μην ξέρουμε να τα μαζεύουμε κάνοντας κι έναν περίπατο που σίγουρα θα μας ανανεώσει...
Το βίντεο είναι πολύ κατατοπιστικό,ευχαριστούμε την Ομάδα Αυτάρκειας γι αυτό.
Βρασμένα και με λίγο λεμονάκι είναι υπέροχα. Το φρέσκο κρεμμυδάκι ωμό ή λίγο καβουρδισμένο είναι το απόλυτο συνοδευτικό μαζί με το Ροδίτικο ελαιόλαδο.
Μόλις αρχίσουν τα πρωτοβρόχια ταπεινά χορταράκια φυτρώνουν στα χωράφια, στις άκρες των παρτεριών,ακόμα και στις άκρες των δρόμων. Είναι κρίμα να μην ξέρουμε να τα μαζεύουμε κάνοντας κι έναν περίπατο που σίγουρα θα μας ανανεώσει...
Το βίντεο είναι πολύ κατατοπιστικό,ευχαριστούμε την Ομάδα Αυτάρκειας γι αυτό.
Βρασμένα και με λίγο λεμονάκι είναι υπέροχα. Το φρέσκο κρεμμυδάκι ωμό ή λίγο καβουρδισμένο είναι το απόλυτο συνοδευτικό μαζί με το Ροδίτικο ελαιόλαδο.
ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ
ΤΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Το ελαιόλαδο , κυρίως εκείνο της πρώτης έκθλιψης - πίεσης, χωρίς την παρέμβαση του ζεστού νερού καθώς και το αγουρόλαδο χρησιμοποιήθηκε εδώ και αιώνες ως άμεσο και βασικό εργαλείο της λαϊκής θεραπευτικής .
Κατά τον Πλίνιο και του λαϊκούς θεραπευτές της αρχαιότητας το εκλεκτότερο εξ όλων των ελαιολάδων ήταν αυτό που έδινε η αγριελιά, το οποίο όμως ήταν λίγο και σπάνιο, καθώς και το «Ομφάκινον» λάδι που λαμβάνετε με την απαλή σύνθηψη μόνο της σάρκας της ελιάς, χωρίς όμως να σπάσει το κουκούτσι .
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, το λάδι αυτό λαμβάνετε πρώτον πιέζοντας την ελιά όταν είναι ακόμη άσπρη δηλαδή άγουρη, και δεύτερον όταν η ελιά αρχίζει να αλλάζει χρώμα χωρίς να έχει ωστόσο ωριμάσει. Το δεύτερο, σχολιάζει, κάνει καλό στα ούλα και είναι εξαίρετο για να διατηρηθούν τα δόντια λευκά.
Μαζί του φαίνετε να συμφωνεί και ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρης όπου σε ένα από τα ποιο σημαντικά συγγράμματα του 15ου αιώνα, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Βενετία με τίτλο Γεωπονικόν σημειώνει : «Το αγουρόλαδο είναι πλέον λεπτότερον και βλάπτει το λαιμό και εις ταις αλειφάς και τα έμπλαστρα χρησιμότερον, τούτο το ονομάζουν ομφαρμάκιον.......»
Ένα πλήθος συνταγών, μεθόδων και πρακτικών παρασκευασμάτων, όπου το λάδι της ελιάς μόνο τους ή σε συνδυασμό με διάφορα ιαματικά βότανα, κατέχει ως υλικό πρωταγωνιστικό ρόλο, σώζονται σε ιατρικά κείμενα της αρχαιότητας, βυζαντινά και μεσαίωνα ιατροσόφια , σε γλαφυρά αφηγηματικά κείμενα των περιηγητών, σε λαογραφικές καταγραφές ακόμα και σε σημειωματάρια μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους.
Οι κύριες θεραπευτικές χρήσεις του ελαιολάδου - χωρίς αυτές να είναι και μοναδικές- εστιάζονται σε νοσήματα που φορούν τις παθήσεις της επιδερμίδας, των ματιών, τις νευραλγίες , τα γυναικολογικά προβλήματα , τις δύσκολες περιπτώσεις τοκετού, τα μικρά τραύματα και πληγές, τα τσιμπήματα των εντόμων, τους ρευματισμούς, τη δυσπεψία καθώς και σε ελαφριές περιπτώσεις δηλητηριάσεων.
Ανακουφιστικά ελαιόλουτρα και μασάζ κατά των μυϊκών πόνων, των νευραλγιών και των σωμάτων που μόλις έχουν εξέλθει από μια μακρά περίοδο ασθένειας συνιστούνται από τους γιατρούς της αρχαιότητας αλλά και πολλούς σύγχρονους πρακτικούς γιατρούς.
Ο Ηρόδικος ο Σηλυμβριανός εφεύρε ένα σύστημα, το οποίο και ανέπτυξε αναλυτικά σε ειδικό σύγγραμμα, όπου συνιστά περπάτημα, θερμά λουτρά, άσκηση, κατάλληλη δίαιτα εναρμονισμένη με τις επαλείψεις με λάδι για την αποκατάσταση της υγείας.
Οι «Αλείπτες» εξειδικευμένα άτομα και καλοί γνώστες της ανατομίας και την υγιεινής του σώματος περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας τους στο προσκέφαλο ασθενών όπου προκειμένου να τους ανακουφίσουν από τους πόνους τους πρόσφεραν μασάζ με χλιαρό ελαιόλαδο.
Ο ίδιος ο Ιπποκράτης συνιστά μετά από μια επώδυνη αποβολή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη τρίψιμο του γυναικείου σώματος με λάδι ελιάς σχολιάζοντας ότι η εντριβή με λάδι και νερό μαλακώνει το σώμα και δεν το αφήνει να ζεσταθεί υπερβολικά.
Ο Πλούταρχος στο κεφάλαιο «Ηθικά» κάνει λόγο για την θεραπεία της επώδυνης μαστίτιδας με επαλείψεις χλιαρού «υδρέλαιου».
Ενώ ο Δημόκριτος όταν ρωτήθηκε πως μπορεί κάποιος να διατηρήσει το σώμα του υγιή απάντησε λακωνικά και περιεκτικά : «Μουσκεύοντας το εσωτερικό με μέλι και το εξωτερικό με λάδι»
Ο Αγιορείτης Μοναχός Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την ανακούφιση του κουρασμένου και εξασθενημένου σώματος ζεστά λουτρά και εντριβές με ένα μίγμα από χτυπημένο ελαιόλαδο, κρόκο αυγού και ούζο .
Σημαντική θέση καταλαμβάνει ως πρακτικό φάρμακο, το λάδι της ελιάς, στις περιπτώσεις γυναικολογικών προβλημάτων και στους δύσκολους τοκετούς όπου έπρεπε ακόμα και πριν μερικά χρόνια, σε απομακρυσμένες περιοχές να αντιμετωπιστούν από την λαϊκή μαιευτική .
Ο Γάλλος περιηγητής Olivier καταγράφει στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις την συνήθεια που συνάντησε σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου να τρίβουν δηλαδή με ελαιόλαδο την μέση και τον κόλπο των επιτόκων για να διευκολύνουν την γέννηση του παιδιού.Το ίδιο έθιμο με παραβολικό ίσως χαρακτήρα συναντιέται στην Θράκη όπου οι γυναίκες που παρευρίσκονται στον τοκετό δίνουν στην επίτοκη λίγο νερό και της εύχονται :
« Καλή λευθεριά, ήλθε ένα καίκι λάδι
να γλυστρήσ’ το παιδί σαν το λάδι»
Ο Ιπποκράτης για την διευκόλυνση του τοκετού στο βιβλίο του «Γυναικολογία-Μαιευτική» προτείνει ένα παρασκεύασμα το οποίο πρέπει η γυναίκα να πιει πολλές φορές, μια μέρα πριν και το οποίο φτιάχνετε όπως λέει με ρετσίνι τερμίνθου(κοκορεβυθιά), μέλι, και λάδι ελιάς σε διπλάσια ποσότητα από τα προηγούμενα και αρωματικό κρασί.Σε περιπτώσεις δε καθαρισμού της μήτρας συστήνει καθαρτικούς υποκαπνισμούς βράζοντας σκυλόβρουβες μέσα σε νερό και χύνοντας από πάνω λάδι ελιάς. Ενώ σε περιπτώσεις μητρορραγίας δινόταν ένα πικρό ρόφημα από φύλλα άγριας ελιάς μουσκεμένα σε δυνατό ξύδι.
Αλλά κι όταν τα παιδία ερχόταν στο κόσμο οι πρώτες περιποιήσεις που δεχόταν από τα έμπειρα χέρια είτε των αυτοδίδακτων μαμήδων ήταν το απαλό και ανακουφιστικό «άγγιγμα» του μαγικού χυμού της ελιάς.Οι μαμές στην Μάνη έκαναν στα νεογέννητα μωρά το λεγόμενο «πλατάρωμα» με χλιαρό λάδι ελιάς και το ταυτόχρονο πασπάλισμα με βρασμένο χαμομήλι. Μετά το σχολαστικό τρίψιμο των αρθρώσεων με λάδι «μετρούσαν» το μωρό για να διαπιστώσουν αν «μόλαραν» τα μέλη του ενώνοντας εναλλάξ το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι.
Ένα μίγμα από ελαιόλαδο, τριμμένη μαστίχα Χίου και ανθό χαμομηλιού ήταν στα χωρία του Μαλεβυζίου Κρήτης το ποιο συνηθισμένο παρασκεύασμα κατά των πονόκοιλων των βρεφών.
Λάδι ή βρασμένο σαπούνι κατασκευασμένο από λάδι ελιάς, χρησιμοποιήθηκε και μέχρι 20 χρόνια πριν ευρύτατα σε απομακρυσμένα χωριά της Κρήτης, της Εύβοιας και της Πελοποννήσου σε πολύ απλές περιπτώσεις όπως για την ανακούφιση με απλή επάλειψη της φλογώδης δερματοπάθειας των μωρών αλλά και για την απομάκρυνση της νινίδας (το χαρακτηριστικό ξεφλούδισμα που παρουσιάζει το επάνω μέρος της κεφαλής των βρεφών τους πρώτους μήνες της ζωής τους).Το λάδι της ελιάς αποτέλεσε και το πιο συνηθισμένο φάρμακο ακόμα και σε αρκετά σοβαρές περιπτώσεων δερματοπαθειών όπως εκείνης της λέπρας, της ψώρας και της φυματίωσης τους δέρματος ιδιαίτερα σε ελαιοπαραγωγικές περιοχές όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος, η Μυτιλήνη, η Κύπρος .
Στις αρχές του αιώνα μας λαϊκός θεραπευτής μοναχός Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την θεραπεία της φυματίωσης της επιδερμίδας 1/2 οκά λάδι και 50 δράμια μοσχοκάρφια (γαρίφαλα) τα οποία αφού βράσουν και γίνουν αλοιφή τοποθετούνται καθημερινά στο άρρωστο δέρμα.
Για την λέπρα των νυχιών σώζεται μια αρκετά περίεργη συνταγή παρασκευής αλοιφής από σπασμένα κουκούτσια άγριας ελιάς ανακατεμένα με λίπος κατσίκας και αλεύρι σταρένιο .Αλλά και σε περιπτώσει ψωρίασης του δέρματος, μια αρρώστια που μάστιζε τους πληθυσμούς των νησιών τον 18ο αιώνα καταγράφετε ένα απλό γιατροσόφι όπου χλωρά φύλλα αγριελιάς καίγονται και το ζουμί τους που τρέχει χρησιμοποιείται ως θαυματουργό φάρμακο .
Ενώ ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρής γενικεύει την χρήση του ελαιολάδου δίνοντας μια πολύ λιτή συνταγή για την θεραπεία κάθε είδους πρηξίματος ή πονέματος του δέρματος : «Βρέξε, συμβουλεύει, μια ψύχαν ψώμιον εις νερόν, και βάλε λάδι μαζί, μαλαξέ την και βάλε εις το πρίσμα να ξεπρισθεί».
Για τα απλά πονέματα του δέρματος, άνοιγμα διηθημάτων , σπυριά με πυώδη μορφή, την εξαγωγή αγκαθιών από τα δάχτυλα των χεριών η των ποδιών, τα δαγκάματα εντόμων οι λαϊκοί θεραπευτές χρησιμοποίησαν μια απίστευτα μεγάλη ποικιλία καταπλασμάτων όπου βότανα, χόρτα , λαχανικά, λίπος χοιρινό ή κατσικίσιο αναμεμιγμένα με λάδι ελιάς θεωρούνται αποτελεσματικότατα φάρμακα .
Μια πλήρη συνταγή για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους δερματικών προβλημάτων μας δίνετε στο «Ιατροσοφικόν» του Μητροφάνους :«Κόψε έναν κρομμίδιν στην μέσην εύγαλε τα μέσα φύλλα . Άφησε από έξωθεν χλωρά τρία μέσα το υπόλλοιπο γεμισέ το με λάδι . Βάλε τα στα κάρβουνα πάνω να ψηθούν και όσον το δέχεσε ζεστόν βάλε το εις τον καρφίτην (εξάνθημα) και είναι πολλά ωφέλιμον.»
Ο ίδιος συμβουλεύει όσους έχουν τσιμπηθεί από μέλισσα ή σφίγγα να αφαιρέσουν το κεντρί τοποθετώντας επάνω φύλλα μολόχας ή φύλλα απήγανου κοπανισμένα με λάδι.
Αυτή την δράση του ελαιολάδου ακόμα και του άνθους της ελιάς επιβεβαίωνε μερικούς αιώνες πριν ο Αιλιανός στο έργο του «περί ζώων ιδιότητος»: Όταν λεει ο ελέφαντας πληγωθεί από βέλη και δόρατα τρωει το άνθος της ελιάς ή και λάδι και έτσι αποβάλει από το σώμα του ότι τον έχει τρυπήσει.
Μια παρόμοια συνταγή για το άνοιγμα διηθημάτων – καλόγερων μας παρέδωσαν και οι Καπαδόκες πρακτικοί ιατροί , όπου σε αυτή την εκδοχή, «προζύμι σαπούνι κρεμμύδι και λάδι ανακατεμένα τοποθετούνται πάνω στο πόνεμα».
Σήμερα σύμφωνα με νεότερες επιστημονικές έρευνες έχει ανακαλυφθεί ότι η δραστική αποτελεσματικότητα του ελαιολάδου σε ορισμένες δερματοπάθειες καθώς και σε εγκαύματα οφείλεται στην ύπαρξη της βιταμίνης Ε και της προβιταμίνης Α καθώς και στις πολυακόρεστες λιπαρές ουσίες του.. Μόλις το 1988 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας νέας έρευνας, σύμφωνα με την οποία η χλωροφύλλη που ως ουσία συναντάται αποκλειστικά στο ελαιόλαδο προάγει τον μεταβολισμό, διεγείρει την αύξηση των κυττάρων και συμβάλει στην αιμοποιήση, με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων.
Συχνά όμως πέρα από τα καταπλάσματα, τις αλοιφές και τα περίεργα μίγματα έχομε απλά παρασκευάσματα όπου κάποια βότανα ή μπαχαρικά εμβαπτίζονται για πολλές μέρες μέσα σε ελαιόλαδο συμπληρώνοντας και ενισχύοντας την ιαματική δύναμη του.
Στην Κρήτη η πρακτική ιατρική η οποία φυσικά πολλές φορές ασκείται από τις ίδιες της γυναίκες της οικογενείας παρασκεύασε ένα άοσμο ελαιόλαδο με βάση τα πέταλα της κόκκινης βρώσιμης παπαρούνας (γνωστής και ως κουτσουνάδας) και το λάδι της ελιάς. Την παρασκευή του «Κοκκινόλαδου» το οποίο αποτέλεσε και βασικό συστατικό στην προετοιμασία του Μαγιάτικού«σαρανταβότανου» περιγράφει η λαϊκή μούσα :
« Απήγανο και βάρσαμο τση γής το χαμομήλι
τη μυριστή αμπερόριζα που δένουν στο μαντήλι
Πάρε και κοκκινόχορτο βάλε και κουτσουνάδα
που κάνουν κοκκινόλαδο στου ήλιου την πυράδα»
Το λάδι αυτό με το εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα χρησιμοποιήθηκε κύρια ως μαλακτικό σε πονέματα του δέρματος αλλά και ως αντιβηχικό σιρόπι στον παιδικό πονόλαιμο, όπως άλλωστε και το λιγότερο εντυπωσιακό αλλά έντονα αρωματικό φασκομηλόλαδο. Ως αντιβηχικό λαϊκό παρασκεύασμα μας δένετε και η παρακάτω απλή συνταγή « Μισόν φλιτζάνι λάδιν και μισόν δράμιν μαστίχιν ανάλυε τα εις την φωτιά κάθε βράδυ και πίνε το ολίγον ζεστό ….»
Ακούγοντας κάποιος όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνεται τους λόγους που ο καρπός της ελιάς θεωρήθηκε «Μέγιστο αγαθό προς πάσα του βίου θεραπεία».
Εκείνη όμως η ιαματική ιδιότητα του ελαιολάδου, που είναι περισσότερο από όλες γνωστές και έχει σημαντικές αναφορές τόσο σε αρχαία όσο και σε Βυζαντινά , Ευαγγελικά και νεότερα κείμενα είναι η επουλωτική δράση τουεπάνω σε πληγές και τραύματα.Μια ιδιότητα που ο λαός μας εκθείασε με τον γνωστό έμμετρο τρόπο:
Για βάλε λάδι στην πληγή
να δεις πως θα γλυκάνει
μα ο γιατρός εις το σεβντά,
ήντα μπορεί να κάνει
Άλλωστε είναι μια ιδιότητα που περιγράφεται με αναλυτικό τρόπο στο βιβλίο της Ιπποκρατικής ιατρικής και στο κεφάλαιο «Περί Ελκών» με τον ακόλουθο τρόπο : «Ύστερα από την ροή του αίματος οφείλει να τοποθετήσει πάνω σε αυτού του είδους τα τραύματα μαλακό και συμπαγές σφουγγάρι.
Το λάδι και όλα τα μαλακτικά και ελαιώδη φάρμακα είναι ακατάλληλα για τέτοια μεγάλα τραύματα εκτός αν αυτά βρίσκονται κοντά στην θεραπεία τους. Αντίθετα αν πρόκειται για τραύματα μικρά και σε περίπτωση φλεβοτομίας προτείνεται «γάζα διπλωμένη στα δύο βρεγμένη με κρασί και από πάνω καθαρό μαλλί μουσκεμένο με λάδι ελιάς».
Είναι ακριβώς αυτά τα δύο υλικά που θα χρησιμοποιήσει και ο Καλός Σαμαρείτης στο «Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο» για την περιποίηση των πληγών του οδοιπόρου…….
«Σαμαρείτης Δε τις οδεύων ήλθε κατ’ αυτόν, και ιδών αυτόν εσπλαχνίσθει και προσελθών κατέδεσε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον»
Κι αν η δημώδη ιατρική των ελλήνων διέθετε μια σειρά από ιαματικά «ροφήματα και καταπλάσματα » εμπλουτισμένα με βότανα σίγουρα η ποιο ασυνήθιστη ομοιοπαθητική μάλιστα συνταγή είναι η ακόλουθη : « Το κέντημα του σκορπιού και το κρούσιμον του είναι σφοδρότατο και δριμύτατο διότι είς όλον το κορμίν ακολουθεί πόνος……… Γι αυτό βάλε αμέσως λαδί από σκορπιούς στην πληγή. Και είναι πολλά ωφέλιμο. Κατασκευάζετε Δε ούτω αν βάλεις μέσα σε γυάλα σκορπιούς με λάδι και σαράντα ημέρες το αφήσεις στον ήλιο».
ΜΥΡΣΙΝΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
iama.gr
Το ελαιόλαδο , κυρίως εκείνο της πρώτης έκθλιψης - πίεσης, χωρίς την παρέμβαση του ζεστού νερού καθώς και το αγουρόλαδο χρησιμοποιήθηκε εδώ και αιώνες ως άμεσο και βασικό εργαλείο της λαϊκής θεραπευτικής .
Κατά τον Πλίνιο και του λαϊκούς θεραπευτές της αρχαιότητας το εκλεκτότερο εξ όλων των ελαιολάδων ήταν αυτό που έδινε η αγριελιά, το οποίο όμως ήταν λίγο και σπάνιο, καθώς και το «Ομφάκινον» λάδι που λαμβάνετε με την απαλή σύνθηψη μόνο της σάρκας της ελιάς, χωρίς όμως να σπάσει το κουκούτσι .
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, το λάδι αυτό λαμβάνετε πρώτον πιέζοντας την ελιά όταν είναι ακόμη άσπρη δηλαδή άγουρη, και δεύτερον όταν η ελιά αρχίζει να αλλάζει χρώμα χωρίς να έχει ωστόσο ωριμάσει. Το δεύτερο, σχολιάζει, κάνει καλό στα ούλα και είναι εξαίρετο για να διατηρηθούν τα δόντια λευκά.
Μαζί του φαίνετε να συμφωνεί και ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρης όπου σε ένα από τα ποιο σημαντικά συγγράμματα του 15ου αιώνα, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Βενετία με τίτλο Γεωπονικόν σημειώνει : «Το αγουρόλαδο είναι πλέον λεπτότερον και βλάπτει το λαιμό και εις ταις αλειφάς και τα έμπλαστρα χρησιμότερον, τούτο το ονομάζουν ομφαρμάκιον.......»
Ένα πλήθος συνταγών, μεθόδων και πρακτικών παρασκευασμάτων, όπου το λάδι της ελιάς μόνο τους ή σε συνδυασμό με διάφορα ιαματικά βότανα, κατέχει ως υλικό πρωταγωνιστικό ρόλο, σώζονται σε ιατρικά κείμενα της αρχαιότητας, βυζαντινά και μεσαίωνα ιατροσόφια , σε γλαφυρά αφηγηματικά κείμενα των περιηγητών, σε λαογραφικές καταγραφές ακόμα και σε σημειωματάρια μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους.
Οι κύριες θεραπευτικές χρήσεις του ελαιολάδου - χωρίς αυτές να είναι και μοναδικές- εστιάζονται σε νοσήματα που φορούν τις παθήσεις της επιδερμίδας, των ματιών, τις νευραλγίες , τα γυναικολογικά προβλήματα , τις δύσκολες περιπτώσεις τοκετού, τα μικρά τραύματα και πληγές, τα τσιμπήματα των εντόμων, τους ρευματισμούς, τη δυσπεψία καθώς και σε ελαφριές περιπτώσεις δηλητηριάσεων.
Ανακουφιστικά ελαιόλουτρα και μασάζ κατά των μυϊκών πόνων, των νευραλγιών και των σωμάτων που μόλις έχουν εξέλθει από μια μακρά περίοδο ασθένειας συνιστούνται από τους γιατρούς της αρχαιότητας αλλά και πολλούς σύγχρονους πρακτικούς γιατρούς.
Ο Ηρόδικος ο Σηλυμβριανός εφεύρε ένα σύστημα, το οποίο και ανέπτυξε αναλυτικά σε ειδικό σύγγραμμα, όπου συνιστά περπάτημα, θερμά λουτρά, άσκηση, κατάλληλη δίαιτα εναρμονισμένη με τις επαλείψεις με λάδι για την αποκατάσταση της υγείας.
Οι «Αλείπτες» εξειδικευμένα άτομα και καλοί γνώστες της ανατομίας και την υγιεινής του σώματος περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας τους στο προσκέφαλο ασθενών όπου προκειμένου να τους ανακουφίσουν από τους πόνους τους πρόσφεραν μασάζ με χλιαρό ελαιόλαδο.
Ο ίδιος ο Ιπποκράτης συνιστά μετά από μια επώδυνη αποβολή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη τρίψιμο του γυναικείου σώματος με λάδι ελιάς σχολιάζοντας ότι η εντριβή με λάδι και νερό μαλακώνει το σώμα και δεν το αφήνει να ζεσταθεί υπερβολικά.
Ο Πλούταρχος στο κεφάλαιο «Ηθικά» κάνει λόγο για την θεραπεία της επώδυνης μαστίτιδας με επαλείψεις χλιαρού «υδρέλαιου».
Ενώ ο Δημόκριτος όταν ρωτήθηκε πως μπορεί κάποιος να διατηρήσει το σώμα του υγιή απάντησε λακωνικά και περιεκτικά : «Μουσκεύοντας το εσωτερικό με μέλι και το εξωτερικό με λάδι»
Ο Αγιορείτης Μοναχός Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την ανακούφιση του κουρασμένου και εξασθενημένου σώματος ζεστά λουτρά και εντριβές με ένα μίγμα από χτυπημένο ελαιόλαδο, κρόκο αυγού και ούζο .
Σημαντική θέση καταλαμβάνει ως πρακτικό φάρμακο, το λάδι της ελιάς, στις περιπτώσεις γυναικολογικών προβλημάτων και στους δύσκολους τοκετούς όπου έπρεπε ακόμα και πριν μερικά χρόνια, σε απομακρυσμένες περιοχές να αντιμετωπιστούν από την λαϊκή μαιευτική .
Ο Γάλλος περιηγητής Olivier καταγράφει στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις την συνήθεια που συνάντησε σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου να τρίβουν δηλαδή με ελαιόλαδο την μέση και τον κόλπο των επιτόκων για να διευκολύνουν την γέννηση του παιδιού.Το ίδιο έθιμο με παραβολικό ίσως χαρακτήρα συναντιέται στην Θράκη όπου οι γυναίκες που παρευρίσκονται στον τοκετό δίνουν στην επίτοκη λίγο νερό και της εύχονται :
« Καλή λευθεριά, ήλθε ένα καίκι λάδι
να γλυστρήσ’ το παιδί σαν το λάδι»
Ο Ιπποκράτης για την διευκόλυνση του τοκετού στο βιβλίο του «Γυναικολογία-Μαιευτική» προτείνει ένα παρασκεύασμα το οποίο πρέπει η γυναίκα να πιει πολλές φορές, μια μέρα πριν και το οποίο φτιάχνετε όπως λέει με ρετσίνι τερμίνθου(κοκορεβυθιά), μέλι, και λάδι ελιάς σε διπλάσια ποσότητα από τα προηγούμενα και αρωματικό κρασί.Σε περιπτώσεις δε καθαρισμού της μήτρας συστήνει καθαρτικούς υποκαπνισμούς βράζοντας σκυλόβρουβες μέσα σε νερό και χύνοντας από πάνω λάδι ελιάς. Ενώ σε περιπτώσεις μητρορραγίας δινόταν ένα πικρό ρόφημα από φύλλα άγριας ελιάς μουσκεμένα σε δυνατό ξύδι.
Αλλά κι όταν τα παιδία ερχόταν στο κόσμο οι πρώτες περιποιήσεις που δεχόταν από τα έμπειρα χέρια είτε των αυτοδίδακτων μαμήδων ήταν το απαλό και ανακουφιστικό «άγγιγμα» του μαγικού χυμού της ελιάς.Οι μαμές στην Μάνη έκαναν στα νεογέννητα μωρά το λεγόμενο «πλατάρωμα» με χλιαρό λάδι ελιάς και το ταυτόχρονο πασπάλισμα με βρασμένο χαμομήλι. Μετά το σχολαστικό τρίψιμο των αρθρώσεων με λάδι «μετρούσαν» το μωρό για να διαπιστώσουν αν «μόλαραν» τα μέλη του ενώνοντας εναλλάξ το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι.
Ένα μίγμα από ελαιόλαδο, τριμμένη μαστίχα Χίου και ανθό χαμομηλιού ήταν στα χωρία του Μαλεβυζίου Κρήτης το ποιο συνηθισμένο παρασκεύασμα κατά των πονόκοιλων των βρεφών.
Λάδι ή βρασμένο σαπούνι κατασκευασμένο από λάδι ελιάς, χρησιμοποιήθηκε και μέχρι 20 χρόνια πριν ευρύτατα σε απομακρυσμένα χωριά της Κρήτης, της Εύβοιας και της Πελοποννήσου σε πολύ απλές περιπτώσεις όπως για την ανακούφιση με απλή επάλειψη της φλογώδης δερματοπάθειας των μωρών αλλά και για την απομάκρυνση της νινίδας (το χαρακτηριστικό ξεφλούδισμα που παρουσιάζει το επάνω μέρος της κεφαλής των βρεφών τους πρώτους μήνες της ζωής τους).Το λάδι της ελιάς αποτέλεσε και το πιο συνηθισμένο φάρμακο ακόμα και σε αρκετά σοβαρές περιπτώσεων δερματοπαθειών όπως εκείνης της λέπρας, της ψώρας και της φυματίωσης τους δέρματος ιδιαίτερα σε ελαιοπαραγωγικές περιοχές όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος, η Μυτιλήνη, η Κύπρος .
Στις αρχές του αιώνα μας λαϊκός θεραπευτής μοναχός Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την θεραπεία της φυματίωσης της επιδερμίδας 1/2 οκά λάδι και 50 δράμια μοσχοκάρφια (γαρίφαλα) τα οποία αφού βράσουν και γίνουν αλοιφή τοποθετούνται καθημερινά στο άρρωστο δέρμα.
Για την λέπρα των νυχιών σώζεται μια αρκετά περίεργη συνταγή παρασκευής αλοιφής από σπασμένα κουκούτσια άγριας ελιάς ανακατεμένα με λίπος κατσίκας και αλεύρι σταρένιο .Αλλά και σε περιπτώσει ψωρίασης του δέρματος, μια αρρώστια που μάστιζε τους πληθυσμούς των νησιών τον 18ο αιώνα καταγράφετε ένα απλό γιατροσόφι όπου χλωρά φύλλα αγριελιάς καίγονται και το ζουμί τους που τρέχει χρησιμοποιείται ως θαυματουργό φάρμακο .
Ενώ ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρής γενικεύει την χρήση του ελαιολάδου δίνοντας μια πολύ λιτή συνταγή για την θεραπεία κάθε είδους πρηξίματος ή πονέματος του δέρματος : «Βρέξε, συμβουλεύει, μια ψύχαν ψώμιον εις νερόν, και βάλε λάδι μαζί, μαλαξέ την και βάλε εις το πρίσμα να ξεπρισθεί».
Για τα απλά πονέματα του δέρματος, άνοιγμα διηθημάτων , σπυριά με πυώδη μορφή, την εξαγωγή αγκαθιών από τα δάχτυλα των χεριών η των ποδιών, τα δαγκάματα εντόμων οι λαϊκοί θεραπευτές χρησιμοποίησαν μια απίστευτα μεγάλη ποικιλία καταπλασμάτων όπου βότανα, χόρτα , λαχανικά, λίπος χοιρινό ή κατσικίσιο αναμεμιγμένα με λάδι ελιάς θεωρούνται αποτελεσματικότατα φάρμακα .
Μια πλήρη συνταγή για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους δερματικών προβλημάτων μας δίνετε στο «Ιατροσοφικόν» του Μητροφάνους :«Κόψε έναν κρομμίδιν στην μέσην εύγαλε τα μέσα φύλλα . Άφησε από έξωθεν χλωρά τρία μέσα το υπόλλοιπο γεμισέ το με λάδι . Βάλε τα στα κάρβουνα πάνω να ψηθούν και όσον το δέχεσε ζεστόν βάλε το εις τον καρφίτην (εξάνθημα) και είναι πολλά ωφέλιμον.»
Ο ίδιος συμβουλεύει όσους έχουν τσιμπηθεί από μέλισσα ή σφίγγα να αφαιρέσουν το κεντρί τοποθετώντας επάνω φύλλα μολόχας ή φύλλα απήγανου κοπανισμένα με λάδι.
Αυτή την δράση του ελαιολάδου ακόμα και του άνθους της ελιάς επιβεβαίωνε μερικούς αιώνες πριν ο Αιλιανός στο έργο του «περί ζώων ιδιότητος»: Όταν λεει ο ελέφαντας πληγωθεί από βέλη και δόρατα τρωει το άνθος της ελιάς ή και λάδι και έτσι αποβάλει από το σώμα του ότι τον έχει τρυπήσει.
Μια παρόμοια συνταγή για το άνοιγμα διηθημάτων – καλόγερων μας παρέδωσαν και οι Καπαδόκες πρακτικοί ιατροί , όπου σε αυτή την εκδοχή, «προζύμι σαπούνι κρεμμύδι και λάδι ανακατεμένα τοποθετούνται πάνω στο πόνεμα».
Σήμερα σύμφωνα με νεότερες επιστημονικές έρευνες έχει ανακαλυφθεί ότι η δραστική αποτελεσματικότητα του ελαιολάδου σε ορισμένες δερματοπάθειες καθώς και σε εγκαύματα οφείλεται στην ύπαρξη της βιταμίνης Ε και της προβιταμίνης Α καθώς και στις πολυακόρεστες λιπαρές ουσίες του.. Μόλις το 1988 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας νέας έρευνας, σύμφωνα με την οποία η χλωροφύλλη που ως ουσία συναντάται αποκλειστικά στο ελαιόλαδο προάγει τον μεταβολισμό, διεγείρει την αύξηση των κυττάρων και συμβάλει στην αιμοποιήση, με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων.
Συχνά όμως πέρα από τα καταπλάσματα, τις αλοιφές και τα περίεργα μίγματα έχομε απλά παρασκευάσματα όπου κάποια βότανα ή μπαχαρικά εμβαπτίζονται για πολλές μέρες μέσα σε ελαιόλαδο συμπληρώνοντας και ενισχύοντας την ιαματική δύναμη του.
Στην Κρήτη η πρακτική ιατρική η οποία φυσικά πολλές φορές ασκείται από τις ίδιες της γυναίκες της οικογενείας παρασκεύασε ένα άοσμο ελαιόλαδο με βάση τα πέταλα της κόκκινης βρώσιμης παπαρούνας (γνωστής και ως κουτσουνάδας) και το λάδι της ελιάς. Την παρασκευή του «Κοκκινόλαδου» το οποίο αποτέλεσε και βασικό συστατικό στην προετοιμασία του Μαγιάτικού«σαρανταβότανου» περιγράφει η λαϊκή μούσα :
« Απήγανο και βάρσαμο τση γής το χαμομήλι
τη μυριστή αμπερόριζα που δένουν στο μαντήλι
Πάρε και κοκκινόχορτο βάλε και κουτσουνάδα
που κάνουν κοκκινόλαδο στου ήλιου την πυράδα»
Το λάδι αυτό με το εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα χρησιμοποιήθηκε κύρια ως μαλακτικό σε πονέματα του δέρματος αλλά και ως αντιβηχικό σιρόπι στον παιδικό πονόλαιμο, όπως άλλωστε και το λιγότερο εντυπωσιακό αλλά έντονα αρωματικό φασκομηλόλαδο. Ως αντιβηχικό λαϊκό παρασκεύασμα μας δένετε και η παρακάτω απλή συνταγή « Μισόν φλιτζάνι λάδιν και μισόν δράμιν μαστίχιν ανάλυε τα εις την φωτιά κάθε βράδυ και πίνε το ολίγον ζεστό ….»
Ακούγοντας κάποιος όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνεται τους λόγους που ο καρπός της ελιάς θεωρήθηκε «Μέγιστο αγαθό προς πάσα του βίου θεραπεία».
Εκείνη όμως η ιαματική ιδιότητα του ελαιολάδου, που είναι περισσότερο από όλες γνωστές και έχει σημαντικές αναφορές τόσο σε αρχαία όσο και σε Βυζαντινά , Ευαγγελικά και νεότερα κείμενα είναι η επουλωτική δράση τουεπάνω σε πληγές και τραύματα.Μια ιδιότητα που ο λαός μας εκθείασε με τον γνωστό έμμετρο τρόπο:
Για βάλε λάδι στην πληγή
να δεις πως θα γλυκάνει
μα ο γιατρός εις το σεβντά,
ήντα μπορεί να κάνει
Άλλωστε είναι μια ιδιότητα που περιγράφεται με αναλυτικό τρόπο στο βιβλίο της Ιπποκρατικής ιατρικής και στο κεφάλαιο «Περί Ελκών» με τον ακόλουθο τρόπο : «Ύστερα από την ροή του αίματος οφείλει να τοποθετήσει πάνω σε αυτού του είδους τα τραύματα μαλακό και συμπαγές σφουγγάρι.
Το λάδι και όλα τα μαλακτικά και ελαιώδη φάρμακα είναι ακατάλληλα για τέτοια μεγάλα τραύματα εκτός αν αυτά βρίσκονται κοντά στην θεραπεία τους. Αντίθετα αν πρόκειται για τραύματα μικρά και σε περίπτωση φλεβοτομίας προτείνεται «γάζα διπλωμένη στα δύο βρεγμένη με κρασί και από πάνω καθαρό μαλλί μουσκεμένο με λάδι ελιάς».
Είναι ακριβώς αυτά τα δύο υλικά που θα χρησιμοποιήσει και ο Καλός Σαμαρείτης στο «Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο» για την περιποίηση των πληγών του οδοιπόρου…….
«Σαμαρείτης Δε τις οδεύων ήλθε κατ’ αυτόν, και ιδών αυτόν εσπλαχνίσθει και προσελθών κατέδεσε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον»
Κι αν η δημώδη ιατρική των ελλήνων διέθετε μια σειρά από ιαματικά «ροφήματα και καταπλάσματα » εμπλουτισμένα με βότανα σίγουρα η ποιο ασυνήθιστη ομοιοπαθητική μάλιστα συνταγή είναι η ακόλουθη : « Το κέντημα του σκορπιού και το κρούσιμον του είναι σφοδρότατο και δριμύτατο διότι είς όλον το κορμίν ακολουθεί πόνος……… Γι αυτό βάλε αμέσως λαδί από σκορπιούς στην πληγή. Και είναι πολλά ωφέλιμο. Κατασκευάζετε Δε ούτω αν βάλεις μέσα σε γυάλα σκορπιούς με λάδι και σαράντα ημέρες το αφήσεις στον ήλιο».
ΜΥΡΣΙΝΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
iama.gr
Τα τροπικά φυτά της Ρόδου12:50 / 29 Μαρτίου 2013
Του Χρήστου Μυστιλιάδη
H ρετσινολαδιά, η βρωμοκαρυδιά, ο ιξός, η καζιμιρόα, η χοχόμπα, η αγαύη, η πλουμερία, οι φοινικιές, η γιακαράντα και η θεβέτια είναι μερικά μόνο από τα τροπικά δένδρα και λουλούδια που υπάρχουν σε κήπους και πλατείες του νησιού μας. Πόσοι όμως τα γνωρίζουν και τι ξέρουν για την καταγωγή και τη χρησιμότητά τους;
Η Ρόδος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους βοτανολόγους και τους μελετητές της Φυσικής Ιστορίας. Σαν νησί φιλοξενεί μεγάλο αριθμό ενδημικών φυτών λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Ως γνωστόν αποτελεί τη γέφυρα και το σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ενώ παράλληλα η ποικιλομορφία της τοπογραφίας του δίνει μία ιδιαιτερότητα κλιματολογικής κατάστασης, όπου πάρα πολλά είδη φυτών μπορούν να επιβιώσουν, κυρίως όμως τροπικά. Με τη βοήθεια του κ. Αποστόλου Κωνσταντάκη, γεωπόνου, ζωοτέχνη, επίτιμου διευθυντή του Σταθμού Αγροτικής Έρευνας Ρόδου, περιδιαβήκαμε γειτονιές της πόλης και της υπαίθρου του νησιού και ιδού τα αποτελέσματα της περιπλάνησής μας.
Ρετσινολαδιά η ρίκινος, ή κρότωνας ή κίκι
Φυτό δικότυλο, ιθαγενές της Αφρικής. Καλλιεργείται από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ινδία. Υπάρχει αυτοφυής και στην τροπική Αφρική, την Υεμένη, και το Αφγανιστάν. Είναι φυτό πολυετές. Φθάνει μέχρι τα 3 μέτρα. Στα τροπικά κλίματα μπορεί να φθάσει και τα 12 μέτρα. Καλλιεργείται για τους σπόρους του, που περιέχουν 35-55% λάδι. Η παγκόσμια καλλιέργεια του φθάνει τα 14 εκατ. στρέμματα και η παραγωγή σε ρετσινόλαδο η κικινέλαιο τους 400.000 τόνους. Η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία καλλιεργούν 10 εκ. στρέμματα. Στη χώρα μας δεν καλλιεργείται. Βγαίνει ανεξέλεγκτα σε εγκαταλειμμένα οικόπεδα, σε μπάζα και σε ρεματιές Θα μπορούσε να ήταν εναλλακτική λύση στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στη νότιο Ελλάδα. Σημειωτέον ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης εισάγουν 70.000 τόνους ρετσινόλαδο και 40.000 τόνους σπόρο. Το λάδι χρησιμοποιείται ως λιπαντικό μηχανών αεροπλάνων και πλοίων, παραγωγή σαπουνιών, βερνικιών, στη βυρσοδεψία κ.α. Οι σπόροι, οι βλαστοί και τα φύλλα είναι δηλητηριώδη. Οι καρποί της μοιάζουν με μικρές αγκαθωτές μπάλες. Αυτές οι μπάλες κλείνουν μέσα τους κάτι σπόρους που μοιάζουν με τσιμπούρια, εξ ου και η ονομασίας κρότωνας. Απ αυτούς τους σπόρους βγαίνει το ρετσινόλαδο, που χρησιμοποιήθηκε από την πρακτική και επίσημη ιατρική, σαν καθαρτικό και κατά της δυσκοιλιότητας. Το ρετσινόλαδο χρησιμοποιήθηκε και από την αστυνομία της δικτατορίας του Μεταξά. Για να ομολογήσουν τη δράση τους κατά του καθεστώτος οι συλληφθέντες έπαιρναν με το ζόρι ρετσινόλαδο και μετά τους έβαζαν να καθίσουν πάνω σε μια κολόνα πάγου …
Αϊλανθος ή βρωμοκαρυδιά
Δέντρο ύψους 8-20 μ. που συναντάται στην κεντρική- νότια Ασία και στη Β. Αυστραλία. Στην Ελλάδα το έφερε ο βασιλιάς Όθωνας, ύστερα από σύσταση της Αμαλίας και για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας. Φυτρώνει εύκολα και είναι κατάλληλο για δενδροστοιχίες επειδή αντέχει στα καυσαέρια και τη σκόνη. Εχει κορμό ίσιο με ξύλο λευκό σκληρό, που στιλβώνεται και χρησιμοποιείται σε διάφορες εργασίες που απαιτούν μαστοριά και προσοχή στις λεπτομέρειες. Επίσης χρήσιμο είναι και ως καύσιμη ύλη. Στο μυθιστόρημα “Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν” η συγγραφέας Μπέτυ Σμιθ παραλληλίζει ένα δέντρο που ζει και επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες περιβάλλοντος (κρύο, ξηρασία, ρίποι δρόμων) με την ηρωίδα της που αντιμετωπίζει παρόμοιες δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και κατορθώνει να επιζήσει και να πετύχει στη ζωή. Το δέντρο του μυθιστορήματος είναι ο Αϊλανθος.
Κορδία, κοινώς Ιξός
Δέντρο αειθαλές. Περιλαμβάνει περίπου 250 είδη. Μερικών ο καρπός τρώγεται, αλλά είναι άνοστος. Εχει όμως αντιβηχικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες. Ο φλοιός του χρησιμοποιείται για το πλέξιμο σχοινιών και χοντρού σπάγκου. Στη Ρόδο υπάρχουν φυτά του είδους cordia myxa, με κιτρινέρυθρους καρπούς μεγέθους κερασιού με γεύση ελαφρώς γλυκιά και ιζώδη. Η περιοχή Μίξη στο χωριό Ιαλυσσός, πήρε το όνομα της από το δέντρο αυτό, που υπάρχει εκεί. Το ξύλο του είναι μαλακό και χρησιμοποιείται ως προσάναμα. Αναφλέγεται ακόμα και με απλή τριβή! Στην Αίγυπτο από την κορδία κατασκευάζουν, σε ανάμιξη με άλλες κόλλες, την ιξοκόλλα. Στη νησί είναι πασίγνωστο γιατί από τον καρπό κατασκευάζουν τις ιξόβεργες η ξόβεργες, πασαλειμμένες με κολλώδη ουσία για τη σύλληψη μικρών πουλιών.
Καζιμιρόα
Ιθαγενές φυτό του Μεξικού και της Ν. Αμερικής με παλαμοειδές φύλλωμα. Ο καρπός είναι αρωματικός και γλυκός. Εχει μέγεθος κυδωνιού η πορτοκαλιού και γεύση που θυμίζει ροδάκινο. Στη Ρόδο υπάρχει ένα δέντρο (στον Σταθμό Αγροτικής Ερευνας, στη Βάρη) το οποίο, ίσως, είναι και μοναδικό στην Ελλάδα. Το ύψος του φθάνει τα 20 μ. Οι Μεξικανοί το θεωρούν ότι είναι υπνωτικό. Το αφέψημα των φύλλων του είναι στυπτικό και χρησιμοποιείται κατά της διάρροιας.
Χοχόμπα
Θάμνος αειθαλής που ζει από 100-200 χρόνια, χωρίς απαιτήσεις σε υγρασία. Είναι αυτοφυής στις ερήμους της Αριζόνας, του Μεξικού και της Καλιφόρνιας. Το λάδι της χοχόμπα οι Ινδιάνοι το χρησιμοποιούσαν για τηγάνισμα. Το ενδιαφέρον γι αυτό το φυτό άρχισε όταν απαγορεύθηκε η αλιεία της φάλαινας, το λάδι της οποίας δεν χάνει τις λιπαντικές του ικανότητες στις πολύστροφες και υψηλής τεχνολογίας μηχανές (αεροπλάνα κ.α.). Ανάλογες ιδιότητες έχει και το λάδι της χοχόμπα, το οποίο επιπλέον χρησιμοποιείται στην παρασκευή καλλυντικών, βερνικιών, σαπουνιών ποιότητας κ.α. Πειραματικές καλλιέργειες χοχόμπα έχουν γίνει από το 1981 στα Χανιά και τη Ρόδο.
Αγαύη (Αθάνατος)
Τροπικό φυτό του Μεξικού, των νοτίων περιοχών των ΗΠΑ και των Αντιλλών. Περιλαμβάνει πάνω από 300 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει αυτοφυής η Αγαύη η αμερικανική που κατάγεται από το Μεξικό. Εχει φύλλα μεγάλα 1,5 έως 2,5 μέτρα με οξέα δόντια στα πλάγια. Το καρποφόρο στέλεχος της Αγαύης, που μας είναι πιο γνωστή με την ονομασία αθάνατο, φθάνει σε ύψος μέχρι τα 15 μέτρα και ζει περισσότερο από εκατό χρόνια. Είναι κατ’ εξοχή φυτό κοσμητικό, όμως δίνει και κλωστικό υλικό για σχοινιά. Το είδος Agave tequilana, ιθαγενές του Μεξικού, είναι αυτό από το οποίο παράγεται το εθνικό ποτό των Μεξικανών η τεκίλα.
Πλουμερία
Περιλαμβάνει περίπου 50 είδη, όλα ιθαγενή της τροπικής Αμερικής. Στη Ρόδο υπάρχουν δύο: Η οξύφυλλος με άφθονα λευκά λουλούδια, όλο το χρόνο και η ερυθρά με κόκκινα λουλούδια, όπως στο Μεξικό και τη Γουϊάνα. Σε άρωμα συναγωνίζονται το γιασεμί και τη γαρδένια. Από την τομή εκρέει γαλακτώδης χυμός δηλητηριώδης. Στο νησί μας το λουλούδι είναι πιο γνωστό ως ινδικό φούλι, μολονότι καμία σχέση δεν έχει ως ιθαγενές των Ινδιών.
Φοίνικας
Η οικογένεια περιλαμβάνει περίπου 12 είδη. Το είδος φοίνικας ο δακτυλοφόρος ζει 100 χρόνια και είναι αυτός που υπάρχει στη χώρα μας, γνωστός με το όνομα φοινικιά η χουρμαδιά. Ο χουρμάς, εύγεστος και θρεπτικός, περιέχει μέχρι 70% σάκχαρο. Ως δέντρο είναι ιδανικό για δεντροστοιχίες και συστάδες σε πάρκα. Φθάνει σε ύψος μέχρι τα 30 μέτρα. Στην αρχαία Ελλάδα φύτρωνε σε αφθονία και σε μεγάλες εκτάσεις. Λέγεται ότι “υπό φοίνικα έτεκεν η Λητώ εν Δήλω τον Απόλλωνα”. Με τα φύλλα του φοίνικα στεφάνωναν τους νικητές των αγώνων που γινόντουσαν από τον Θησέα προς τιμή του Απόλλωνα στη Δήλο. Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί τα φύλλα συμβολικά κατά την ημέρα των Βαϊων. Στη Ρόδο υπάρχει μια πλατεία με το όνομα “Επτά Βαγιές” και μια άλλη “Εκατό Χουρμαδιές”, που πήραν το όνομά τους από τις φοινικιές που υπάρχουν φυτεμένες.
Γιακαράνδα
Δέντρο της τροπικής Αμερικής με περίπου 50 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει η γιακαράνδα η μιμοζόφυλλος, που κατάγεται από τη Βραζιλία. Δέντρο με πλούσιο φύλλωμα και όμορφα κυανά άνθη. Επιπλέον το ξύλο της είναι εκλεκτής ποιότητας, γνωστό στην επιπλοποιία με το όνομα παλίσσανδρος.
Θεβέτια
Δέντρο αειθαλές με ωραίο πράσινο, γυαλιστερό φύλλωμα με κίτρινα η ροζοκίτρινα χοανοειδή άνθη. Ανθίζει συνεχώς από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι το τέλος του φθινοπώρου. Ο καρπός του είναι δηλητηριώδης. Στο χυμό που υπάρχει στο φλοιό και τους καρπούς του οι ιθαγενείς του Αμαζονίου εμβαπτίζουν τα βέλη τους και τα κάνουν δηλητηριώδη. Είναι συγγενές είδος με τη δικιά μας πικροδάφνη, την οποία χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τους ιθαγενείς του Αμαζονίου οι αρχαίοι Ελληνες. Παίρνοντας το χυμό από το φλοιό της πικροδάφνης δηλητηρίαζαν τους σκύλους. Η χρήση αυτή έδωσε και το όνομα της οικογένειας των φυτών αυτών: αποκυνίδες.
Παπάγια
Αν και δεν είναι εξακριβωμένη η ακριβής καταγωγή της παπάγια, πιστεύεται ότι κατάγεται από τη τροπική Αμερική, ίσως από το Μεξικό. Η παπάγια είναι φυτό γνωστό κυρίως για τους καρπούς του που αποτελούν σημαντική τροφή σε πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης είναι γνωστή για τις πάμπολλες φαρμακευτικές της ιδιότητες. Τα φύλλα της και κυρίως από τα λουλούδια της χρησιμοποιούνται στην σαπωνοποιία και την αρωματοποιία. Λέγεται πως η εισπνοή του αρώματος της παπάγια βοηθάει στην διέγερση κάποιων κρυφών σημείων του εγκεφάλου που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία δύσκολα προβλήματα. Δεν υπάρχει μέρος του φυτού της παπάγια που να μην χρησιμοποιείται. Όπως αναφέρεται οι Μάγια την είχαν ιερό φυτό και συμβόλιζε γι’ αυτούς το “δέντρο της ζωής”.
Ο φυτικός κόσμος αποτελεί μια εξαιρετικής σημασίας βιολογική και αισθητική φυσική κληρονομιά για τη Ρόδο. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα τροπικά φυτά στο νησί μας. Ιδιαίτερα η ροδίτικη ύπαιθρος κρύβει πολλά μυστικά στη χλωρίδα της. Όμως είναι στις προθέσεις μας συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στη ροδίτικη φύση και ως εκ τούτου σύντομα θα επανέλθουμε.
Πηγή: http://www.valentine.gr
Του Χρήστου Μυστιλιάδη
H ρετσινολαδιά, η βρωμοκαρυδιά, ο ιξός, η καζιμιρόα, η χοχόμπα, η αγαύη, η πλουμερία, οι φοινικιές, η γιακαράντα και η θεβέτια είναι μερικά μόνο από τα τροπικά δένδρα και λουλούδια που υπάρχουν σε κήπους και πλατείες του νησιού μας. Πόσοι όμως τα γνωρίζουν και τι ξέρουν για την καταγωγή και τη χρησιμότητά τους;
Η Ρόδος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους βοτανολόγους και τους μελετητές της Φυσικής Ιστορίας. Σαν νησί φιλοξενεί μεγάλο αριθμό ενδημικών φυτών λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Ως γνωστόν αποτελεί τη γέφυρα και το σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ενώ παράλληλα η ποικιλομορφία της τοπογραφίας του δίνει μία ιδιαιτερότητα κλιματολογικής κατάστασης, όπου πάρα πολλά είδη φυτών μπορούν να επιβιώσουν, κυρίως όμως τροπικά. Με τη βοήθεια του κ. Αποστόλου Κωνσταντάκη, γεωπόνου, ζωοτέχνη, επίτιμου διευθυντή του Σταθμού Αγροτικής Έρευνας Ρόδου, περιδιαβήκαμε γειτονιές της πόλης και της υπαίθρου του νησιού και ιδού τα αποτελέσματα της περιπλάνησής μας.
Ρετσινολαδιά η ρίκινος, ή κρότωνας ή κίκι
Φυτό δικότυλο, ιθαγενές της Αφρικής. Καλλιεργείται από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ινδία. Υπάρχει αυτοφυής και στην τροπική Αφρική, την Υεμένη, και το Αφγανιστάν. Είναι φυτό πολυετές. Φθάνει μέχρι τα 3 μέτρα. Στα τροπικά κλίματα μπορεί να φθάσει και τα 12 μέτρα. Καλλιεργείται για τους σπόρους του, που περιέχουν 35-55% λάδι. Η παγκόσμια καλλιέργεια του φθάνει τα 14 εκατ. στρέμματα και η παραγωγή σε ρετσινόλαδο η κικινέλαιο τους 400.000 τόνους. Η Ινδία, η Βραζιλία και η Ρωσία καλλιεργούν 10 εκ. στρέμματα. Στη χώρα μας δεν καλλιεργείται. Βγαίνει ανεξέλεγκτα σε εγκαταλειμμένα οικόπεδα, σε μπάζα και σε ρεματιές Θα μπορούσε να ήταν εναλλακτική λύση στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στη νότιο Ελλάδα. Σημειωτέον ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης εισάγουν 70.000 τόνους ρετσινόλαδο και 40.000 τόνους σπόρο. Το λάδι χρησιμοποιείται ως λιπαντικό μηχανών αεροπλάνων και πλοίων, παραγωγή σαπουνιών, βερνικιών, στη βυρσοδεψία κ.α. Οι σπόροι, οι βλαστοί και τα φύλλα είναι δηλητηριώδη. Οι καρποί της μοιάζουν με μικρές αγκαθωτές μπάλες. Αυτές οι μπάλες κλείνουν μέσα τους κάτι σπόρους που μοιάζουν με τσιμπούρια, εξ ου και η ονομασίας κρότωνας. Απ αυτούς τους σπόρους βγαίνει το ρετσινόλαδο, που χρησιμοποιήθηκε από την πρακτική και επίσημη ιατρική, σαν καθαρτικό και κατά της δυσκοιλιότητας. Το ρετσινόλαδο χρησιμοποιήθηκε και από την αστυνομία της δικτατορίας του Μεταξά. Για να ομολογήσουν τη δράση τους κατά του καθεστώτος οι συλληφθέντες έπαιρναν με το ζόρι ρετσινόλαδο και μετά τους έβαζαν να καθίσουν πάνω σε μια κολόνα πάγου …
Αϊλανθος ή βρωμοκαρυδιά
Δέντρο ύψους 8-20 μ. που συναντάται στην κεντρική- νότια Ασία και στη Β. Αυστραλία. Στην Ελλάδα το έφερε ο βασιλιάς Όθωνας, ύστερα από σύσταση της Αμαλίας και για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας. Φυτρώνει εύκολα και είναι κατάλληλο για δενδροστοιχίες επειδή αντέχει στα καυσαέρια και τη σκόνη. Εχει κορμό ίσιο με ξύλο λευκό σκληρό, που στιλβώνεται και χρησιμοποιείται σε διάφορες εργασίες που απαιτούν μαστοριά και προσοχή στις λεπτομέρειες. Επίσης χρήσιμο είναι και ως καύσιμη ύλη. Στο μυθιστόρημα “Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν” η συγγραφέας Μπέτυ Σμιθ παραλληλίζει ένα δέντρο που ζει και επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες περιβάλλοντος (κρύο, ξηρασία, ρίποι δρόμων) με την ηρωίδα της που αντιμετωπίζει παρόμοιες δύσκολες κοινωνικές συνθήκες και κατορθώνει να επιζήσει και να πετύχει στη ζωή. Το δέντρο του μυθιστορήματος είναι ο Αϊλανθος.
Κορδία, κοινώς Ιξός
Δέντρο αειθαλές. Περιλαμβάνει περίπου 250 είδη. Μερικών ο καρπός τρώγεται, αλλά είναι άνοστος. Εχει όμως αντιβηχικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες. Ο φλοιός του χρησιμοποιείται για το πλέξιμο σχοινιών και χοντρού σπάγκου. Στη Ρόδο υπάρχουν φυτά του είδους cordia myxa, με κιτρινέρυθρους καρπούς μεγέθους κερασιού με γεύση ελαφρώς γλυκιά και ιζώδη. Η περιοχή Μίξη στο χωριό Ιαλυσσός, πήρε το όνομα της από το δέντρο αυτό, που υπάρχει εκεί. Το ξύλο του είναι μαλακό και χρησιμοποιείται ως προσάναμα. Αναφλέγεται ακόμα και με απλή τριβή! Στην Αίγυπτο από την κορδία κατασκευάζουν, σε ανάμιξη με άλλες κόλλες, την ιξοκόλλα. Στη νησί είναι πασίγνωστο γιατί από τον καρπό κατασκευάζουν τις ιξόβεργες η ξόβεργες, πασαλειμμένες με κολλώδη ουσία για τη σύλληψη μικρών πουλιών.
Καζιμιρόα
Ιθαγενές φυτό του Μεξικού και της Ν. Αμερικής με παλαμοειδές φύλλωμα. Ο καρπός είναι αρωματικός και γλυκός. Εχει μέγεθος κυδωνιού η πορτοκαλιού και γεύση που θυμίζει ροδάκινο. Στη Ρόδο υπάρχει ένα δέντρο (στον Σταθμό Αγροτικής Ερευνας, στη Βάρη) το οποίο, ίσως, είναι και μοναδικό στην Ελλάδα. Το ύψος του φθάνει τα 20 μ. Οι Μεξικανοί το θεωρούν ότι είναι υπνωτικό. Το αφέψημα των φύλλων του είναι στυπτικό και χρησιμοποιείται κατά της διάρροιας.
Χοχόμπα
Θάμνος αειθαλής που ζει από 100-200 χρόνια, χωρίς απαιτήσεις σε υγρασία. Είναι αυτοφυής στις ερήμους της Αριζόνας, του Μεξικού και της Καλιφόρνιας. Το λάδι της χοχόμπα οι Ινδιάνοι το χρησιμοποιούσαν για τηγάνισμα. Το ενδιαφέρον γι αυτό το φυτό άρχισε όταν απαγορεύθηκε η αλιεία της φάλαινας, το λάδι της οποίας δεν χάνει τις λιπαντικές του ικανότητες στις πολύστροφες και υψηλής τεχνολογίας μηχανές (αεροπλάνα κ.α.). Ανάλογες ιδιότητες έχει και το λάδι της χοχόμπα, το οποίο επιπλέον χρησιμοποιείται στην παρασκευή καλλυντικών, βερνικιών, σαπουνιών ποιότητας κ.α. Πειραματικές καλλιέργειες χοχόμπα έχουν γίνει από το 1981 στα Χανιά και τη Ρόδο.
Αγαύη (Αθάνατος)
Τροπικό φυτό του Μεξικού, των νοτίων περιοχών των ΗΠΑ και των Αντιλλών. Περιλαμβάνει πάνω από 300 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει αυτοφυής η Αγαύη η αμερικανική που κατάγεται από το Μεξικό. Εχει φύλλα μεγάλα 1,5 έως 2,5 μέτρα με οξέα δόντια στα πλάγια. Το καρποφόρο στέλεχος της Αγαύης, που μας είναι πιο γνωστή με την ονομασία αθάνατο, φθάνει σε ύψος μέχρι τα 15 μέτρα και ζει περισσότερο από εκατό χρόνια. Είναι κατ’ εξοχή φυτό κοσμητικό, όμως δίνει και κλωστικό υλικό για σχοινιά. Το είδος Agave tequilana, ιθαγενές του Μεξικού, είναι αυτό από το οποίο παράγεται το εθνικό ποτό των Μεξικανών η τεκίλα.
Πλουμερία
Περιλαμβάνει περίπου 50 είδη, όλα ιθαγενή της τροπικής Αμερικής. Στη Ρόδο υπάρχουν δύο: Η οξύφυλλος με άφθονα λευκά λουλούδια, όλο το χρόνο και η ερυθρά με κόκκινα λουλούδια, όπως στο Μεξικό και τη Γουϊάνα. Σε άρωμα συναγωνίζονται το γιασεμί και τη γαρδένια. Από την τομή εκρέει γαλακτώδης χυμός δηλητηριώδης. Στο νησί μας το λουλούδι είναι πιο γνωστό ως ινδικό φούλι, μολονότι καμία σχέση δεν έχει ως ιθαγενές των Ινδιών.
Φοίνικας
Η οικογένεια περιλαμβάνει περίπου 12 είδη. Το είδος φοίνικας ο δακτυλοφόρος ζει 100 χρόνια και είναι αυτός που υπάρχει στη χώρα μας, γνωστός με το όνομα φοινικιά η χουρμαδιά. Ο χουρμάς, εύγεστος και θρεπτικός, περιέχει μέχρι 70% σάκχαρο. Ως δέντρο είναι ιδανικό για δεντροστοιχίες και συστάδες σε πάρκα. Φθάνει σε ύψος μέχρι τα 30 μέτρα. Στην αρχαία Ελλάδα φύτρωνε σε αφθονία και σε μεγάλες εκτάσεις. Λέγεται ότι “υπό φοίνικα έτεκεν η Λητώ εν Δήλω τον Απόλλωνα”. Με τα φύλλα του φοίνικα στεφάνωναν τους νικητές των αγώνων που γινόντουσαν από τον Θησέα προς τιμή του Απόλλωνα στη Δήλο. Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί τα φύλλα συμβολικά κατά την ημέρα των Βαϊων. Στη Ρόδο υπάρχει μια πλατεία με το όνομα “Επτά Βαγιές” και μια άλλη “Εκατό Χουρμαδιές”, που πήραν το όνομά τους από τις φοινικιές που υπάρχουν φυτεμένες.
Γιακαράνδα
Δέντρο της τροπικής Αμερικής με περίπου 50 είδη. Στη Ρόδο υπάρχει η γιακαράνδα η μιμοζόφυλλος, που κατάγεται από τη Βραζιλία. Δέντρο με πλούσιο φύλλωμα και όμορφα κυανά άνθη. Επιπλέον το ξύλο της είναι εκλεκτής ποιότητας, γνωστό στην επιπλοποιία με το όνομα παλίσσανδρος.
Θεβέτια
Δέντρο αειθαλές με ωραίο πράσινο, γυαλιστερό φύλλωμα με κίτρινα η ροζοκίτρινα χοανοειδή άνθη. Ανθίζει συνεχώς από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι το τέλος του φθινοπώρου. Ο καρπός του είναι δηλητηριώδης. Στο χυμό που υπάρχει στο φλοιό και τους καρπούς του οι ιθαγενείς του Αμαζονίου εμβαπτίζουν τα βέλη τους και τα κάνουν δηλητηριώδη. Είναι συγγενές είδος με τη δικιά μας πικροδάφνη, την οποία χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τους ιθαγενείς του Αμαζονίου οι αρχαίοι Ελληνες. Παίρνοντας το χυμό από το φλοιό της πικροδάφνης δηλητηρίαζαν τους σκύλους. Η χρήση αυτή έδωσε και το όνομα της οικογένειας των φυτών αυτών: αποκυνίδες.
Παπάγια
Αν και δεν είναι εξακριβωμένη η ακριβής καταγωγή της παπάγια, πιστεύεται ότι κατάγεται από τη τροπική Αμερική, ίσως από το Μεξικό. Η παπάγια είναι φυτό γνωστό κυρίως για τους καρπούς του που αποτελούν σημαντική τροφή σε πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης είναι γνωστή για τις πάμπολλες φαρμακευτικές της ιδιότητες. Τα φύλλα της και κυρίως από τα λουλούδια της χρησιμοποιούνται στην σαπωνοποιία και την αρωματοποιία. Λέγεται πως η εισπνοή του αρώματος της παπάγια βοηθάει στην διέγερση κάποιων κρυφών σημείων του εγκεφάλου που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία δύσκολα προβλήματα. Δεν υπάρχει μέρος του φυτού της παπάγια που να μην χρησιμοποιείται. Όπως αναφέρεται οι Μάγια την είχαν ιερό φυτό και συμβόλιζε γι’ αυτούς το “δέντρο της ζωής”.
Ο φυτικός κόσμος αποτελεί μια εξαιρετικής σημασίας βιολογική και αισθητική φυσική κληρονομιά για τη Ρόδο. Φυσικά, υπάρχουν κι άλλα τροπικά φυτά στο νησί μας. Ιδιαίτερα η ροδίτικη ύπαιθρος κρύβει πολλά μυστικά στη χλωρίδα της. Όμως είναι στις προθέσεις μας συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας στη ροδίτικη φύση και ως εκ τούτου σύντομα θα επανέλθουμε.
Πηγή: http://www.valentine.gr
Βερίκοκα!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ. Η Νούμερο 1 αντικαρκινική ουσία είναι ελεύθερη στην φύση ! Τι κρύβουν οι φαρμακοβιομηχανίες !
Πριν λίγους μήνες άκουσα από πολύ δικό μου άνθρωπο για τη θεραπεία του καρκίνου με κουκούτσια από βερίκοκα...
τα οποία στο εξωτερικό τουλάχιστον πωλούνται και σε ειδική συσκευασία. Τη μέθοδο αυτή ανακάλυψε αναζητώντας εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο, μελετώντας ένα σχετικό βιβλίο-
οδηγό. Σήμερα μου εστάλη ένα κείμενο, το οποίο διαφωτίζει ακόμη περισσότερο το θέμα αυτό…
Για πολλούς ίσως μοιάζει “τρελό” ή απίθανο, καθώς πέρα από τις κλασσικές (έως και αυτοκτονικές) μεθόδους “αποκατάστασης” του καρκίνου, (ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες ή εγχειρήσεις) δεν τους είναι γνωστή η απέραντη σοφία της φύσης, τόσο του.
σώματος μας, όσο και της Φύσης που μας περιβάλει. Και πως να τους είναι γνωστό όταν ζούμε την εποχή της επίσημης παραπληροφόρησης και της κερδοσκοπίας των φαρμακευτικών καρτέλ… Ας μην ξεχνάμε πως κατά τον Δρ. Χάμερ ο καρκίνος δεν είναι καν ασθένεια, αλλά ένας βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης του σώματος σε ισχυρά ψυχο-λογικά “σοκ”…
Φενάκη τα φάρμακα κατά του Καρκίνου;
ΣΑΒΒΑΤΟ, 28 ΜΑΡΤΙΟΣ 2009
Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.
Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.
Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.
Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα).
Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.
Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).
Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].
Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν.Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.
Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη (σύμφωνα με τον Μοςς);
Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:
α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.
Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή[4]. Ξέρετε εσείς… Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.
Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.
Αν λοιπόν αυτοί οι «κύριοι» έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι΄αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή κ΄αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.
Δεν μιλάμε βέβαια για ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία., που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες. Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση: Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, – σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε το εξωαποδώ – δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.
Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό – και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο. Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους. Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτείστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.
Κανόνας Νο1:
• Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.
• Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.
• Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.
• Τρώτε αγκινάρες (πικρές).
• Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό – αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.
Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσει τα πικρά βότανα ως εξής:
(1) κάσσια (quassia amara)
(2) γεντιανή
(3) άγρια αψιθιά.
(4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,
(5) Centantium pulchellum,
(6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (τόβρίσκετε στα φαρμακεία).
7) φλούδα νερατζιού.
8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).
9) Ραδίκι.
10) κανέλα.
11) κόλιανδρος.
Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.
Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).
[1] What to eat if you have cancer, Maureen Keane, Daniella Chace, Mc Graw Hill 2007.
[2] Η χαρά της ανακάλυψης, Pichard Feynman, Εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ. 211
[3] Εφημερίδα «Το Βήμα», 23/5/1980
[4] A summary of the effect of amygdalin upon spontaneous mammary Tamors in mice, Sloan Kettering, report June 13, 1973
Πριν λίγους μήνες άκουσα από πολύ δικό μου άνθρωπο για τη θεραπεία του καρκίνου με κουκούτσια από βερίκοκα...
τα οποία στο εξωτερικό τουλάχιστον πωλούνται και σε ειδική συσκευασία. Τη μέθοδο αυτή ανακάλυψε αναζητώντας εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο, μελετώντας ένα σχετικό βιβλίο-
οδηγό. Σήμερα μου εστάλη ένα κείμενο, το οποίο διαφωτίζει ακόμη περισσότερο το θέμα αυτό…
Για πολλούς ίσως μοιάζει “τρελό” ή απίθανο, καθώς πέρα από τις κλασσικές (έως και αυτοκτονικές) μεθόδους “αποκατάστασης” του καρκίνου, (ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες ή εγχειρήσεις) δεν τους είναι γνωστή η απέραντη σοφία της φύσης, τόσο του.
σώματος μας, όσο και της Φύσης που μας περιβάλει. Και πως να τους είναι γνωστό όταν ζούμε την εποχή της επίσημης παραπληροφόρησης και της κερδοσκοπίας των φαρμακευτικών καρτέλ… Ας μην ξεχνάμε πως κατά τον Δρ. Χάμερ ο καρκίνος δεν είναι καν ασθένεια, αλλά ένας βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης του σώματος σε ισχυρά ψυχο-λογικά “σοκ”…
Φενάκη τα φάρμακα κατά του Καρκίνου;
ΣΑΒΒΑΤΟ, 28 ΜΑΡΤΙΟΣ 2009
Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.
Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.
Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.
Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα).
Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.
Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).
Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].
Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν.Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.
Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη (σύμφωνα με τον Μοςς);
Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:
α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.
Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή[4]. Ξέρετε εσείς… Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.
Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.
Αν λοιπόν αυτοί οι «κύριοι» έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι΄αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή κ΄αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.
Δεν μιλάμε βέβαια για ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία., που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες. Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση: Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, – σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε το εξωαποδώ – δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.
Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό – και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο. Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους. Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτείστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.
Κανόνας Νο1:
• Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.
• Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.
• Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.
• Τρώτε αγκινάρες (πικρές).
• Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό – αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.
Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσει τα πικρά βότανα ως εξής:
(1) κάσσια (quassia amara)
(2) γεντιανή
(3) άγρια αψιθιά.
(4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,
(5) Centantium pulchellum,
(6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (τόβρίσκετε στα φαρμακεία).
7) φλούδα νερατζιού.
8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).
9) Ραδίκι.
10) κανέλα.
11) κόλιανδρος.
Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.
Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).
[1] What to eat if you have cancer, Maureen Keane, Daniella Chace, Mc Graw Hill 2007.
[2] Η χαρά της ανακάλυψης, Pichard Feynman, Εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ. 211
[3] Εφημερίδα «Το Βήμα», 23/5/1980
[4] A summary of the effect of amygdalin upon spontaneous mammary Tamors in mice, Sloan Kettering, report June 13, 1973
Oι τροφές μας το φάρμακό μας.
Το κείμενο που θα διαβάσετε δεν θα το πιστεύετε. Θα δείτε ποια φρούτα ομοιάζουν με μέλη και σημεία του ανθρώπινου σώματος και τα οποία όταν τα καταναλώνουμε κάνουν καλό στα συγκεκριμένα σημεία του οργανισμού μας. Το φαρμακείο της φύσης υπάρχει δίπλα μας και είναι απλόχερα δοσμένο σε όλους μας. Δείτε πως μοιάζει το κάθε φρούτο ή φυτό και τι περιέχει που προσφέρει άμυνες για κάθε σημείο του σώματος μας. Δείτε τις φωτογραφίες είναι άκρως ενδιαφέρουσες...
ΚΑΡΟΤΟ
Ένα καρότο κομμένο εγκάρσια μοιάζει με την ίριδα του ματιού μας. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι τα καρότα κάνουν καλό στην όραση και βοηθούν στην καλύτερη αιμάτωση και κυκλοφορία γύρω από τα μάτια.
ΝΤΟΜΑΤΑ
Εάν κόψουμε μια ντομάτα θα δούμε ότι χωρίζεται σε 4 τεταρτημόρια, σε 4 κοιλιές. Το ίδιο και η καρδιά μας. Έχει 4 χώρους και είναι κόκκινη. Η ντομάτα περιέχει lycopine, το οποίο βοηθάει στον καθαρισμό του αίματος, και άρα στην καλύτερη λειτουργία της καρδιάς.
ΚΑΡΥΔΙ
όταν σπάτε ένα καρύδι από το σκληρό του τσόφλι, σαν τι σας μοιάζει το εσωτερικό του; Σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η κατανάλωση καρυδιών βοηθάει να αναπτυχθούν περισσότερες από 3 δωδεκάδες νευροδιαβιβαστών, κάτι που σημαίνει καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου.
ΦΑΣΟΛΙΑ
Ένα φασολάκι δεν σας φέρνει στο μυαλό το σχήμα του νεφρού; Έρευνες έδειξαν ότι η κατανάλωση φασολιών βοηθά στην καλύτερη λειτουργία των νεφρών μας, ενώ τα διατηρεί υγιή.
ΣΕΛΙΝΟ
Το σέλινο μοιάζει με τα κόκαλα. Και πραγματικά η κατανάλωση του μεταξύ άλλων κάνει πολύ καλό στα οστά. Για παράδειγμα το οστό αποτελείται μεταξύ άλλων από νάτριο κατά 23%, όσο ακριβώς έχει και το σέλινο.
ΑΒΟΚΑΝΤΟ, ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ, ΑΧΛΑΔΙΑ
Και τα 3 αυτά μοιάζουν σαν την μήτρα. Και πραγματικά εκεί κάνουν το περισσότερο καλό. Έρευνα έδειξε ότι αν μια γυναίκα τρώει 1 αβοκάντο την εβδομάδα, αυτό δίνει ισορροπία στις ορμόνες, και βοηθάει στην κύηση, ενώ είναι αποτρεπτικό για τον καρκίνο του τραχήλου. Και μια λεπτομέρεια: Για να αναπτυχθεί ένα αβοκάντο από άνθος σε καρπό, χρειάζεται ακριβώς 9 μήνες...
ΣΥΚΑ
Αντίθετα με το αβοκάντο, τα σύκα είναι ιδανικά για τους άνδρες. Εάν κόψουμε ένα σύκο στη μέση, μοιάζει με όρχι και μάλιστα το εσωτερικό του με σπερματοζωάρια. Πραγματικά το σύκο στην αρχαιότητα διδόταν για να θεραπεύσει την ανδρική στειρότητα, ενώ η κατανάλωση του αυξάνει τον αριθμό των σπερματοζωαρίων.
ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΕΣ
Αν αναρωτιέστε με τι μοιάζουν σας λέμε ότι μοιάζουν με το πάγκρεας. Η κατανάλωση τους μπορεί να ισορροπήσει τον γλυκαιμικό δείκτη των διαβητικών.
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
Είναι ακριβώς σαν μικρογραφία του γυναικείου στήθους. Τα πορτοκάλια βοηθούν στην υγεία του στήθους και στην κυκλοφορία της λέμφου.
ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ
Με λίγο φαντασία μοιάζουν με τα κύτταρα του σώματος. Η κατανάλωση τους βοηθάει στην απομάκρυνση των ελευθέρων ριζών από το σώμα. Τα κρεμμύδια παράγουν δάκρυα που καθαρίζουν τα επιθηλιακά στρώματα των ματιών .
ΚΑΡΟΤΟ
Ένα καρότο κομμένο εγκάρσια μοιάζει με την ίριδα του ματιού μας. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι τα καρότα κάνουν καλό στην όραση και βοηθούν στην καλύτερη αιμάτωση και κυκλοφορία γύρω από τα μάτια.
ΝΤΟΜΑΤΑ
Εάν κόψουμε μια ντομάτα θα δούμε ότι χωρίζεται σε 4 τεταρτημόρια, σε 4 κοιλιές. Το ίδιο και η καρδιά μας. Έχει 4 χώρους και είναι κόκκινη. Η ντομάτα περιέχει lycopine, το οποίο βοηθάει στον καθαρισμό του αίματος, και άρα στην καλύτερη λειτουργία της καρδιάς.
ΚΑΡΥΔΙ
όταν σπάτε ένα καρύδι από το σκληρό του τσόφλι, σαν τι σας μοιάζει το εσωτερικό του; Σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η κατανάλωση καρυδιών βοηθάει να αναπτυχθούν περισσότερες από 3 δωδεκάδες νευροδιαβιβαστών, κάτι που σημαίνει καλύτερη λειτουργία του εγκεφάλου.
ΦΑΣΟΛΙΑ
Ένα φασολάκι δεν σας φέρνει στο μυαλό το σχήμα του νεφρού; Έρευνες έδειξαν ότι η κατανάλωση φασολιών βοηθά στην καλύτερη λειτουργία των νεφρών μας, ενώ τα διατηρεί υγιή.
ΣΕΛΙΝΟ
Το σέλινο μοιάζει με τα κόκαλα. Και πραγματικά η κατανάλωση του μεταξύ άλλων κάνει πολύ καλό στα οστά. Για παράδειγμα το οστό αποτελείται μεταξύ άλλων από νάτριο κατά 23%, όσο ακριβώς έχει και το σέλινο.
ΑΒΟΚΑΝΤΟ, ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ, ΑΧΛΑΔΙΑ
Και τα 3 αυτά μοιάζουν σαν την μήτρα. Και πραγματικά εκεί κάνουν το περισσότερο καλό. Έρευνα έδειξε ότι αν μια γυναίκα τρώει 1 αβοκάντο την εβδομάδα, αυτό δίνει ισορροπία στις ορμόνες, και βοηθάει στην κύηση, ενώ είναι αποτρεπτικό για τον καρκίνο του τραχήλου. Και μια λεπτομέρεια: Για να αναπτυχθεί ένα αβοκάντο από άνθος σε καρπό, χρειάζεται ακριβώς 9 μήνες...
ΣΥΚΑ
Αντίθετα με το αβοκάντο, τα σύκα είναι ιδανικά για τους άνδρες. Εάν κόψουμε ένα σύκο στη μέση, μοιάζει με όρχι και μάλιστα το εσωτερικό του με σπερματοζωάρια. Πραγματικά το σύκο στην αρχαιότητα διδόταν για να θεραπεύσει την ανδρική στειρότητα, ενώ η κατανάλωση του αυξάνει τον αριθμό των σπερματοζωαρίων.
ΓΛΥΚΟΠΑΤΑΤΕΣ
Αν αναρωτιέστε με τι μοιάζουν σας λέμε ότι μοιάζουν με το πάγκρεας. Η κατανάλωση τους μπορεί να ισορροπήσει τον γλυκαιμικό δείκτη των διαβητικών.
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
Είναι ακριβώς σαν μικρογραφία του γυναικείου στήθους. Τα πορτοκάλια βοηθούν στην υγεία του στήθους και στην κυκλοφορία της λέμφου.
ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ
Με λίγο φαντασία μοιάζουν με τα κύτταρα του σώματος. Η κατανάλωση τους βοηθάει στην απομάκρυνση των ελευθέρων ριζών από το σώμα. Τα κρεμμύδια παράγουν δάκρυα που καθαρίζουν τα επιθηλιακά στρώματα των ματιών .